Pinokio-mówny...

Takim oto prezentem zostałam obdarzona w Wigilię, z prośbą mojego syna o napisanie wiersza...

Nie wiem dlaczego, mały kolego
zrobiłeś ze mnie długonosego -
nochal mój wielki chłopca Pinokio
już teraz straszy dzieci przez okno.

Na całe życie prostej kukiełki
łatkę kłamczucha mam przylepioną,
i nic nie zmienią me zapewnienia,
że tylko prawda mą tajną bronią.

A tak się dobrze zapowiadałem,
z uśmiechem szelmy, w pirackiej czapce,
warkocz spleciony z sznurkowłosacza
oczęta czarne, ramiona władcze.

Mogłem grać sztuki w Teatrze Wielkim,
albo na srebrnym śpiewać ekranie,
lecz z takim nosem pracy nie znajdę,
czyż to nie prawda, panowie i panie?

Więc podzieliłem los innych lalek,
na biurku miejsce swoje dostałem,
i choć uśmiechem ciągle się chwalę -
na nos swój zawsze spoglądam z żalem.

© Katarzyna Georgiou